NC Cut_ Hurt - Kaido/Kaisoo

Story :: Sweet to next a balcony

Title :: Hurt

Paring :: KaiDo / KaiSoo

Author :: Hina_Sakura

Rate :: PG-NC

~*~*~*~*~*~*~*~*~

“ตื่นสักทีนะ ฉันรอต่อไปอีกไม่ไหวเลยต้องใช้วิธีนี้” จงอินก้าวขึ้นคร่อมร่างเล็กที่นอนบนเตียง

“แก...อื้อออ”

คยองซูจำต้องขบฟันลงเร็วเมื่อมือหยาบของจงอินลูบไปตามผิวด้านในองต้นขาซึ่งอยู่ใต้ร่มผ้าเพียงผืนเดียว สิ่งที่เห็นแบบวับๆ แวมๆ มันสยิวใจกว่าเป็นไหนๆ ซึ่งจงอินก็พบว่ามันใช้ได้ผลทุกครั้งกับคนเถรจตงอย่างคยองซู

“ฉันโทรไปยกเลิกการสมัครของนายแล้ว” ว่าไปพลางกดน้ำหนักมือนวดผิวใต้ร่มผ้าไปพลาง รวมทั้งหยอกล้อส่วนกลางแสนหวงของอีกฝ่ายให้เกิดปฏิกิริยาตอบโต้ผ่านสีหน้าและร่างกาย มันช่วยเพิ่มระดับความตื่นเต้นเร้าใจยามที่ทุกอย่างดำเนินไปอย่างแช่มช้า

“แก...อะ...ทำไม”

“คิดว่าจะหนีฉันพ้นได้จริงเหรอคยองซู? ฉันรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับนาย รู้ความคิดนายทุกอย่าง”

รอยยิ้มของจงอินเหมือนเครื่องทำลายอย่างดีสำหรับใจของคยองซู

“ฉัน...อึ่ก...น่าจะฆ่าแกทิ้งซะตั้งแต่แรก” ริมฝีปากนั่นยังช่างพูดช่างจาเหมือนเดิม ทั้งที่ตอนนี้ก็ได้แต่นอนบิดตัวหนีแรงมือของเขาเท่านั้น

“ชนะฉันยังทำไม่ได้ ก็อย่าหวังเลย” จงอินคว้ากลุ่มผมนุ่มที่ไม่ได้จับมานาน ยื้อไม่ให้คยองซูหันหนีการบดจูบของเขา และเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายกัดเขาได้ จงอินจึงสอดนิ้วเข้าไปด้วย

ถูกหยอกถูกเล่นจนสำลักน้ำลายที่ปะปนกันไปหมด กระนั้นก็ยังไม่เป็นที่พอใจสำหรับจงอิน

“เฮือก! อื้อออ!!” อยากจะกรีดร้องเต็มเสียงให้ลั่น แต่เดี๋ยวอีกฝ่ายจะได้ใจถึงได้อดกลั้นไว้

ความเจ็บแสบจากด้านหลัง ท่อนเนื้อร้อนกดแทรกหัวเข้ามาก่อนจะกระแทกรวดเดียว ไอร้อนและของเหลวช่ำบางอย่างที่ทาเคลือบมันสร้างความเสียวซ่านแปลกๆ วิ่งไปทั่วร่างจนเส้นประสาทเกร็งชั่วครู่

เพราะไม่ได้ทำบ่อย เลยทำให้ความสนุกนี้ไม่เคยหมดไป จงอินนึกชื่นชมตัวเองที่อดทนได้ดีนารอดกลั้นและเว้นจังวะการร่วมรัก ร่างกายของคยองซูทำให้เขาเต็มอิ่มได้ทุกครั้งยามที่สอดใส่

“อะ-ไอ้xxx!” คยองซูเผลอหวีดลั่นเมื่อจงอินขยับสาวสะโพกใส่รุนแรง ถี่จนร่างของคยองซูสั่นคลอนตามแรงส่ง ถ้าไม่ได้ถูกตรึงไว้คงไถลหัวชนขอบเตียงไปแล้ว

คยองซูที่พลาดก็เข้าทางจงอิน เขาไม่ปล่อยให้โอกาสนี้เสียไป เมื่อปากช่างพูดช่างจานั่นเปิดออก จงอินก็ไม่รอช้าที่จะใส่เต็มแรง เพิ่มความหนักหน่วงขึ้นไปอีก มือหนากดหน้าท้องน้อยไว้ ให้เส้นประสาทได้สัมผัสกันแนบแน่นและสร้างความทรมานแก่คยองซูอีกเป็นเท่าตัว

แค่จะหายใจยังลำบาก ร่างกายเล็กพยายามห่อตัวหนีแรงกดที่ท้องเพื่อความสบายตัว แต่ก็ไม่รอด มันอึดอัดและเจ็บหน่วงในช่องทางไปหมด

“แก...อั่ก! อะ-ไอ้...บ้าเอ้ย! อ๊า!!”

เหนื่อยที่จะด่าแล้ว คยองซูหมดแรงที่จะต่อว่า เหลือเพียงเสียงครอบครางผะแผ่วเป็นช่วงๆ เท่านั้น จงอินยอมปล่อยแรงกดลง ช่วยต่อชีวิตของคยองซูไปอีกหน่อย แต่ความอ่อนล้าของร่างกายที่ถูกรุกล้ำด้านหลังไม่พอ ยังถูกบีบถูกกัดไปทั่วร่าง ไหนจะต้องขืนแรงตั้งสติอีก คยองซูหมดสิ้นแล้วที่จะต่อต้านจงอิน

ร่างกายเล็กๆ นุ่มนิ่มกอดกำลังพอดีมือ เหมือนมันเกิดมาเพื่อจงอินโดยเฉพาะ อวบอิ่มจับมันส์ดี จงอินทั้งหลงใหลและหวงแหนมันยิ่งกว่าเจ้าตัวเสียอีก

“อา...แบบนี้ไม่ดีแน่ คงต้องหาตัวช่วยหน่อย” พอเหลือบเห็นส่วนกลางของคนตัวเล็กไม่เป็นไปตามที่คาด จงอินก็ต้องหาอะไรช่วยกระตุ้น เพราะไม่งั้นมันจะอันตรายต่อคยองซูมากเกินไป

ขวดยาสำรองที่ซื้อติดห้องในกรณีฉุกเฉินต้องถูกนำมาใช้ก่อนเสียแล้ว คยองซูในตอนนี้จับกรอกง่ายกว่าตอนป่วยเสียอีก

พอยาออกฤทธิ์ก็ไม่ต้องมากความ จงอินแค่ช่วยถอดเสื้อผ้าที่เริ่มเกะกะออก ผ้าปูผ้าห่มพวกนั้นก็แค่เขี่ยให้พ้นทาง เพราะคราวนี้เขาต้องการที่จะตักตวงให้ถึงที่สุด ต้องการให้เนื้อแนบเนื้อมากกว่าทุกครั้ง

มีดสั้นถูกคว้ามาตัดเชือกนั่นทิ้ง ก่อนจะโยนมันไปให้ไกลพร้อมกัน เพียงเท่านี้ก็ไม่มีอะไรขวางกั้นระหว่างพวกเขาแล้ว

ร่างของคยองซูถูกจงอินเลียจนทั่ว แต่สมองของเขากลับว่างเปล่าจนไม่รับรู้อะไรนอกจากกระแสความสุขที่แล่นไปทั่วภายในร่าง ฮอร์โมนหลั่งเร็วจนมึนหัวไปหมด แก่นกายคับพองและถูกฮอร์โมนที่หมุนไม่ปกติในร่างรวมทั้งการกระตุ้นจากจุดจีสปอร์ตที่ช่องทางด้านหลังบังคับให้ปลดปล่อยจนน้ำคาวแทบจะกลายเป็นใส

แน่นอนว่าจงอินเองก็ไม่ปล่อยความหฤหรรษ์นี้ให้คยองซูเพียงคนเดียว ยาชนิดที่เบากว่าเขาไปกินมันลงไป กระตุ้นเร้าไม่แพ้กัน เพียงแต่เขาสามารถครองสติไว้ได้จึงทำให้เสพสุขได้เต็มอิ่มยิ่งกว่า

ของเหลวขาวขุ่นถูกปล่อยหลายต่อหลายครั้งภายในช่องทางบวมแดงนั่น เซ็กส์คราวนี้มันรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ ต้นขาของคยองซูเต็มไปด้วยรอยมือและคราบคาวเปื้อนเป็นเมือกเคลือบ

จวบจนรุ่งสางทุกอย่างก็ยังไม่หยุด...ร่างของคยองซูนั่งขยับควบสะโพกอยู่บนตักของจงอินที่นั่งเอนพิงหัวเตียงสบายๆ ปากก็คอยลากผ่านผิวเนื้อนิ่ม ขบกัดยอดอกน่ารักที่แข็งสู้ลิ้นจนเหมือเป็นลูกอมรสโปรด หวานจนบาดคอกันไปข้าง

“อือ...ฮะ อะ-อาาา”

“ซีดส์! แม่ง ถึงใจเป็นบ้า”

ถ้ามีกล้องคงตั้งถ่ายเก็บไว้แล้ว คยองซูเวลาแบบนี้หาได้ที่ไหนนอกจากต้องจับยากรอก แต่จงอินก็คิดไปอีกว่าอะไรก็คงไม่เท่าได้ทำกับของจริง

ผิวคยองซูแดงเป็นจ้ำจนน่ากินยิ่งกว่าเดิม ความต้องการต่อคนตัวเล็กมีไม่จบสิ้นเสียที ขนาดว่าดื่มเครื่องดื่มชูกำลังไปกันคนละสองขวดก็เอาไม่อยู่

“อืมมม” ริมฝีปากน่ารักที่อ้าหอบครางจนน้ำลายใสไหลออกที่มุมปากเป็นภาพที่ยั่วยวนไปอีกสำหรับจงอิน เขาไม่รอช้าที่จะเข้าไปโหมจูบใส่

“อื้ม! อื้ม!!”

“อึ่ก!”

พั่บ! พั่บ! พั่บ!

เข้าจังหวะโค้งสุดท้ายแล้ว ความอดกลั้นใกล้พังทลายลงเช่นเดียวกับที่จงอินและคยองซูต่างช่วยกันฉุดกันและกันขึ้นสวรรค์ครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้

“อ๊ะ!”

“อ่าห์!!”

หยาดอารมณ์ความใคร่ล็อตสุดท้ายถูกปล่อยออกมาแล้ว เกินกว่านี้ทั้งเขาและคยองซูคงรับมือต่อไม่ไหว นับเป็นการฉลองที่แรงและมันส์ถึงใจยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เหนือจิตนาการไว้มากจนแทบจะสำลักความสุขกันตาย

คยองซูสลบทันที ส่วนจงอินก็ยังพอมรแรงจัดท่านอนอยู่บ้าง ก่อนจะหลับตามอีกฝ่ายไปติดๆ

กลับไปเม้นด้วยนะจ๊ะ

จิ้ม

CUT Seen แค้นฝังรัก ตอนที่ 10 - TaoHo

† แค้นฝังรัก – ตอนที่ 10 †

จุนมยอนพูดไม่ออก...

ตัวเขาที่นั่งคร่อมตักคนที่กล้าเอ่ยปากขอกันหน้าด้านๆ อยากจะจับถาดอุปกรณ์ล้างแผลฟาดใส่หน้าสักป๊าบ

“ไม่ตลก”

“ก็ไม่ได้เอาฮา...ฉันอยากทำจริงๆ อยากทำแค่กับนาย”

ตึก! ตัก!

เหมือนหัวใจกระตุกไปวูบ หูอื้อไปชั่วขณะ จุนมยอนไม่สามารถบังคับตัวเองได้ ครั้นพอจะตั้งท่ายกมือขึ้นตีเจ้าคนหื่นไม่รู้จักเวลาก็ถูกคว้าไว้ อีกทั้งยังถูกอีกมืออ้อมมาคล้องลำคอ กดรั้งให้รับจูบที่แสนเอาแต่ใจของอีกฝ่าย

“อือออ...นาย...อ่ะ-อื้อ!” จุนมยอนทุบอกคนขี้แกล้งไปหนึ่งครั้งใหญ่ เขาเกือบจะสำลักอยู่แล้วกับวิธีอ้อนที่รุนแรงของเจ้าเด็กนี่

“นะ...ขอทำเถอะ”

ไม่รู้จะพูดบรรยายความรู้สึกอย่างไรดี จื่อเทาคิดแค่ว่าเขาอยากจะจับอีกฝ่ายมาฟัดให้คุ้มกับสิ่งที่ทำลงไป สิ่งที่ทำให้หัวใจของเขากลับมาเต้นดั่งคนปกติ สิ่งที่เข้ามาลบล้างสีดำในจิตใจ ...ยิ่งได้รู้ว่าปลอดภัยดีก็ยิ่งดีใจจนอยากจะระบายออกมาสักทาง

แล้วมันก็คงไม่พ้นเรื่องนี้...

“...ฉันให้แค่รอบเดียวนะ”

...แพ้ใจ

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่จุนมยอนกลับพ่ายแพ้แต่โดยดีเพียงถูกอีกฝ่ายจูบ ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นเรื่องไม่ควรสำหรับคนเจ็บในตอนนี้ ทว่าตัวเขากลับยอมตามใจอย่างที่ไม่เคยให้ใครมาก่อน กระทั่งกับคริสก็ไม่เคย

จื่อเทายิ้มกว้าง มันเป็นยิ้มที่ออกมาจากใจที่เกิดจากแรงขับดันจากหัวใจจริงๆ ไม่ใช่ยิ้มที่เป็นเพียงขยับกล้ามเนื้อตามมารยาทอย่างที่ทำกับพวกหุ้นส่วน

เสื้อยืดของจุนมยอนถูกถอดออก เผยผิวขาวที่พอมีร่องรอยสีแดงจางหลงเหลืออยู่บ้างจากครั้งล่าสุด ...จะว่าไปตั้งแต่แรกจนถึงตอนนั้น พวกเขาไม่เคยร่วมรักกันดีๆ เลยสักครั้ง

“อยากใช้ยาไหม?” จื่อเทาถามขณะพรมจูบเบาๆ ตามผิวเนื้อขาวนุ่มน่ากิน เขารู้ตัวว่าแต่ละครั้งจะรุนแรงแค่ไหน ดังนั้นถ้ามันช่วยให้บรรเทาความรู้สึกเจ็บออกไปบ้างก็เป็นทางเลือกที่ดี

“ไม่ล่ะ...อื้อ” จุนมยอนพอจะเดาเจตนาได้ แต่เขาไม่อยากตกอยู่ในห้วงอารมณ์นาน ครั้งเดียวก็คือครั้งเดียว จะคิดดีหรือร้ายก็จะไม่ยอมตามเกมส์อีกเด็ดขาด!

จื่อเทาหมุนตัวเข้าหาเตียง ดันร่างของจุนมยอนให้เอนลงนอนราบไปกับพื้นเตียงนิ่มๆ โดยไม่ละริมฝีปากไปไหนจากผิวเนื้อน่ากัด เหมือนขนมอบใหม่ที่ทั้งนุ่มฟูและหอมหวานชวนลิ้มลองไม่รู้เบื่อ

“หอม...เพิ่งอาบน้ำมาใช่ไหม?”

“ใช่สิ-อะ ใครจะเหมือนนายกันล่ะ” อยากจะว่าต่อมากกว่านี้ แต่ถูกคนด้านบนก้มจูบลงมาอีกหน

“ยังแรงดีอยู่แบบนี้คงได้ครางทั้งคืน”

“นี่ ฉันบอกว่ารอบเดียวนะ”

“หึ ก็คอยดู”

บอกให้ใช้ยาก็ไม่เอา ทั้งที่มันอาจจะช่วยให้สบายตัวมากกว่านี้แท้ๆ

จื่อเทาไม่ค่อยได้เล้าโลมให้กับใคร ปกติฝ่ายที่เข้าหาก็มักจะอยู่ในอารมณ์ที่พร้อมแล้วเสมอ พอเขาเริ่มมีอารมณ์ตามไฟที่ถูกจุด เรื่องก็ไปเร็ว แต่คราวนี้เขาอยากลองทำมันสักครั้ง...กับคนที่ทำให้หัวใจของเขาพองโตคนนี้

จุนมยอนรู้สึกคล้ายโดนกินอยู่ จื่อเทาใช้ริมฝีปากที่แผ่ไออุ่นๆ นั่นทาบทามสร้างรอยบนร่างกายของเขาไปทั่ว ตั้งแต่หน้าผากลงมาจนถึงแอ่งสะดือ และเริ่มวนแถวท้องน้อย มันเสียวจนเขาเกร็งไปทั้งตัว

“อ๊ะ! อย่าใช้ฟันสิ!” แห้วใส่คนที่ลงแรงกับผิวเนื้ออ่อนได้น่าเอาคืน

ผิวเนื้ออ่อนทุกจุดถูกจื่อเทาลงแรงกลั่นแกล้ง โดยเฉพาะต้นขาด้านในที่ไร้อาภรปกติเพราะจื่อเทาถอดมันเหวี่ยงลงไปกองด้วยกันกับเสื้อยืดก่อนหน้า พอได้เห็นผิวขาวอมชมพูนั่นแล้วเขายิ่งรู้สึกหอแห้งผากจนอยากจะกัดกินและกลืนมันลงไปให้หมด ไม่เหลือไว้ให้ใครได้เห็นอีก

สำหรับร่างกายที่เพิ่งผ่านการอาบน้ำมาได้ไม่กี่ชั่วโมง ย่อมให้ความรู้สึกที่ดีกว่า แต่อาจจะไม่เป็นแบบนั้นเสมอไปถ้าใครคนนั้นคือจุนมยอน

“อา...สวยะมัด” พอยืดตัวขึ้นมองดูผลงานของตัวเองก็รู้สึกภูมิใจแปลกๆ ทั้งรอยแสดงความเป็นเจ้าของ และการได้ทำให้อีกฝ่ายนอนหอบกระเส่า กัดริมฝีปากได้น่ารังแกที่สุด

“อะ-อื้อออ” จุนมยอนหลับตาแน่น ไม่ใช่เพราะเจ็บปวดจากปลายนิ้วที่แทรกเข้ามาโดยไม่บอกกล่าวนัก แต่เขาไม่กล้าที่จะมองหน้าของคนที่โน้มตัวลงมาใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกัน

“...ตัวเล็ก อ้าปากหน่อย”

ทั้งที่ไม่ได้โดนยาแท้ๆ แต่จุนมยอนกลับยอมทำตามอย่างว่าง่ายกับเสียงทุ้มที่เอ่ยสั่งคลอเคลียใกล้ใบหู ลมหายใจที่เป่ารดกระตุ้นกระแสบางอย่างแล่นวิ่งสวนกับสัมผัสด้านล่างจนตีรวนไปหมด

จื่อเทางับกลีบปากล่างที่ถูกเจ้าของใช้ฟันขบกัดจนห่อเลือด ก่อนจะค่อยๆ สอดลิ้นแทรกเข้าไปในโพรงปากของอีกฝ่ายที่ยอมอนุญาตให้เขาลุกล้ำเข้าไป

เริ่มแรกนั้นนุ่มนวล ออดอ้อน ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นร้อนแรง และเอาแต่ใจ จุนมยอนหลับตาแน่น สองมือยกขึ้นเกาะแผ่นหลังที่มีผ้าพันแผลพันไว้เป็นที่ยึดเกาะ ลงแรงเกินจนลืมไปว่าอาจทำให้ปากแผลใต้ผืนผ้านั่นเปิดออก

ปลายลิ้นร้อนไล่ตวัดกลั่นแกล้งให้จนมุม ความฉ่ำแฉะในโพรงปากทำให้จุนมยอนจำต้องกลืนน้ำลายที่ผสมกันจนไม่รู้ว่าเป็นของใครบาง มันวาบหวามเกินกว่าจะยอมรับ

จื่อเทาถอนจูบออก ทว่าก็ยังคลอเคลียอยู่ที่ใบหน้าของจุนมยอน ไม่ว่าจะแก้มน่ากัดหรือแถวใบหูที่สามารถเรียกเสียงครางหวานๆ ได้อีก แต่เขาก็ไม่ละเลยสิ่งที่ต้องกระตุ้นเป็นที่สุด

“อะ-ฮะ! นี่...อ๊า ช้าหน่อย!” จุนมยอนกลั้นใจบอกคนที่เร่งจังหวะการขยับมือจนรู้สึกได้

แต่จื่อเทาไม่ฟัง และนอกจากจะไม่ฟังแล้วเขายังขู่คนที่ขยับดิ้นรนที่จะหนีจากสัมผัสด้วย

“ถ้าทำฉันเจ็บกว่าเดิมจะเพิ่มรอบนะ”

คำขู่ได้ผล เพราะคำนวณอย่างไรจุนมยอนก็มีแต่เสียกับเสีย โดนรังแกอย่างหนักไม่พอยังต้องมาเหนื่อยดูแลเจ้าคนเอาแต่ใจต่ออีก เหนื่อยเป็นทบเท่าถ้าต้องเจอกับอะไรแบบนี้วนเวียนไม่รู้จบ

จุนมยอนได้แต่เก็บความแค้นครั้งนี้ไว้ มือที่ตั้งใจจะยกขึ้นมาห้ามปรามก็ต้องย้ายไปหาที่เกาะที่อื่น ก็ไม่พ้นผ้าปูเตียงที่ยับย่นจนหลุดออกมาจากการคลุมแล้วด้วยซ้ำ

แก่นกายน่ารักตึงเครียดตามแรงขับดันที่กระตุ้นเร้าที่ช่องทางด้านหลัง แต่จื่อเทาก็ยังอยากแกล้งอีกฝ่ายต่อ จึงทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้ทำให้ใคร

“นะ-นาย จะบ้าเหรอ! อ๊า!!” ห้ามไม่ทันแล้ว ริมฝีปากร้อนครอบคลุมแก่นกายของเขาไปแล้ว

ข้างในมันอุ่นและเปียกแฉะ ศีรษะของจื่อเทาขยับขึ้นลงช้าๆ ทว่าสายตากลับจ้องมองเจ้าของร่างที่เผลอสบตาจนเรียกเลือดมากองที่หน้าจำนวนมาก เห่อร้อนจนแทบไหม้ เขินอายเกินกว่าจะพูดอะไรออกมาได้

“อะ...อะ...อะ” ร่างขาวกระตุกเป็นจังหวะตามการขยับปากของจื่อเทา เรียวขาที่ถูกจับตั้งชันในลักษณะของตัวเอ็มสั่นเกร็ง ปลายนิ้มเท้าจิกเข้าหากัน ตอบสนองต่อประสาทที่โต้ตอบทางกายภาพ

จุนมยอนแทบไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำตั้งแต่ที่หยุดนิ่งสตาร์ฟตัวเองไว้แบบนั้น จนกระทั่งจื่อเทาละริมฝีปากไป ไม่ได้ช่วยให้เสร็จสม แต่ก็เพื่อทำให้มีอารมณ์ร่วมถึงที่สุด พอสุกงอมได้ที่ก็ไม่ลืมที่จะจูบเบาที่ปลายหนึ่งครั้ง เผื่อละออกมาปลดปราการของตัวเองออก ...และสอดใส่เข้าไปทันที!

“อึ๊ก!!”

“ซี๊ดด!!”

เกร็งจนอ้าปากไร้เสียงตัวสั่น ความคับพองของท่อนเนื้อร้อนที่สอดแทรกเข้ามากะทันหัน จุกและเจ็บไปหมด แต่ก็มีความเสียวซ่านแล่นปราดไปทั่ว ถูกโจมตีมั่วซั่วไปหมด กายขาวบิดเกร็งอย่างทรมาน

“อา...ตัวเล็ก...ซี๊ด...ผ่อนแรงหน่อย” ไม่อยากทำให้เจ็บมากเลยต้องขอความร่วมมืดดีๆ แม้ว่าใจจริงเขาอยากจะกระแทกเข้าไปให้สุดทีเดียว ไม่ใช่ค้างคาที่ครึ่งทางแบบนี้

“อะ...อะ” แต่จุนมยอนกลับเกร็งหนักจนไม่รับรู้อะไรแล้ว

จื่อเทาได้แต่กัดฟัน เขารวบตัวของอีกฝ่ายขึ้นมาให้อยู่ในท่านั่งตักอีกครั้ง โดยร่างกายของพวกเขายังเชื่อมถึงกันอยู่ และแรงน้วมถ่วงก็ช่วยให้ท่อนเนื้อร้ายของเขาเข้าไปสำรวจด้สนในได้จนสุด

“อา...” จื่อเทาไม่ได้ขยับเลยนั่นถือว่าปราณีที่สุด แต่ช่วยทำให้ร่างขาวคุ้นชินด้วยการนวดคลายเส้นที่เอวและช่วงสะโพก ออกแรงบังคับให้โยกไปมาเล็กน้อย ทำให้ผนังด้านในคลายตัวพอสมควร จากนั้นจื่อเทาก็ผลักจุนมยอนให้นอนกลับลงไปโดยมีตนเองตามคร่อมติดๆ

แขนแข็งแรงช้อนใต้ขาพับทั้งสองข้าง ดึงรั้งให้สะโพกงอนลอยเหนือพื้นเตียงเล็กน้อย ให้อยู่ในระดับที่เหมาะสม ก่อนจะเริ่มขยับอย่างไม่ปราณีอีกต่อไป

“อ๊า!! อ๊า!!”

ทั้งแรงที่โถมใส่และน้ำหนักที่เน้นลงมา กระตุ้นเร้าให้จุนมยอนทรมานเป็นทบเท่า สมองว่างเปล่าคิดอะไรไม่ออก ได้แต่ร้องครางระบายความเสียวซ่านและความเจ็บปวด แม้หูจะได้ยินเสียงเนื้อกระทบกัน ก็ไม่อาจประมวลผลอะไรได้อีก สองมือปัดป่ายไปมาราวกับหาที่พึ่งพิงไม่ได้

“อา...สุดยอด อึก...ตัวเล็ก มันดีมากเลย...ดีที่ได้เจอกันอีก” มันออกมาจากใจ จื่อเทาไม่อาจพูดได้สวยหรูดั่งพระเอกในนิยายหรือผู้ชายที่ดีพร้อมสักคนบนโลก แต่นี่ก็คือสิ่งที่เขาอยากบอกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ ให้รู้ว่าตนนั้นรู้สึกอย่างไรหลังรอดพ้นจากความตายมา

“อ้า อะ-อื้มมม”

พอเห็นริมฝีปากแดงเจ่อลอยล่ออยู่ก็อดใจไม่ไหวที่จะกดจูบลงไปอีกครั้ง และอีกครั้ง จุนมยอนเองพอรู้ตัวว่ามีสิ่งที่ทาบทามตัวลงมาใกล้มือก็คว้าไว้อัตโนมัติ เกาะเกี่ยวลงแรงระบายความเสียวซ่านทั้งหมดที่แทบจะล้นทะลักภายในกายออกมา

“มะ-ไม่ไหว จะถึง-ฮรึก!!” คนใต้ร่างสั่นเกร็งคล้าคนชักเมื่อฝ่ามือของจื่อเทาโฉบเข้ามาคว้าบีบส่วนปลายของแก่นกายตัวเองไว้แน่น

“อย่าเพิ่งไปก่อนสิ”

“ไม่...อ๊า...ปล่อย”

“ไม่ได้ ต้องเสร็จไปด้วยกันสิ”

ใช่ว่ามีแค่จุนมยอนคนเดียวที่รู้ทันเกมส์ จื่อเทาเองก็รู้เหมือนกันว่าถ้าชิงให้เสร็จก่อน คนตัวขาวอาจหาข้อแก้ต่างชิงหนีขึ้นสวรรค์ไปเพียงฝ่ายเดียว ...ไหนๆ ก็ไม่ได้ใช้ยาช่วยให้สบายกันทั้งสองฝ่าย ก็ต้องเป็นแบบนี้ล่ะ

ความอดทนของเขาสามารถทำได้ติดกันสามชั่วโมงเสียด้วย :)

“ไม่นะ..หะ...อิ-ย๊า!!” จุนมยอนทรงตัวไม่อยู่ มือไม้อ่อนไปหมดเมื่อถูกจับพลิกตัวทั้งที่ยังเชื่อมต่อความลึกซึ้งกันอยู่ แถมยังไม่หยุดจังหวะการขยับอีก

สุขจนแทบจะสำลัก แต่ก็ทรมานเหลือทนกับการที่ไม่ได้ปลดปล่อย

มือขาวพยายามจะเอื้อมไปแกะมือของจื่อเทาออก ทว่ายิ่งทำแรงบีบเค้นส่วนปลายก็ยิ่งเพิ่ม แรงท่วงท่าจังหวะจากช่องทางด้านหลังก็หนักหน่วงกว่าเดิมราวกับม้าพยศที่ไม่ยอมสงบลงง่ายๆ

จะหนึ่งรอบหรือกี่รอบ จุนมยอนก็พ่ายแพ้อยู่ดี...

จื่อเทายิ้มเย็นในใจ ไม่ใช่การดูถูก แต่เอ็นดูเจ้าลูกกระต่ายน้อยที่คิดสั้นเลือกหนทางรังแกตัวเองได้น่าเอ็นดูเหลือเกิน บางทีแบบนี้ก็คุ้มดีเหมือนกัน

เสียงความเร็วที่เนื้อผิวต่างสีกระทบกันยังไม่หยุดลงง่ายๆ เช่นเดียวกับจุนมยอนที่ร่างกายกระตุกเกร็งหลายต่อหลายครั้ง แต่กลับไม่สามารถปลดปล่อยได้เต็มที่ แม้จะพอมีเมือกไหลเล็ดรอดออกมาจากง่ามนิ้วของจื่อเทาบ้าง แต่มันก็ยังไม่พอต่ออารมณ์ที่ปลุกปั่นตีรวนภายในท้องน้อยของเขา สร้างความปวดหน่วงจนส่งผลให้ร่างกายอ่อนเปลี้ยไปหมด

...เนินนาน ทั้งความสุขที่ล้นทะลัก และความลุ่มหลงที่เกินจะบรรยาย ไม่ว่าจะเป็นยังไงในอนาคต ทั้งคู่ต่างก็ปฏิเสธไม่ได้แล้วว่าต้องการอีกฝ่ายมากเพียงใด

“แฮ่ก...อืมมม...ซี๊ด! อึก!”

“อ้า...ฮา”

ในที่สุดก็มาถึงปลายทางแห่งอารมณ์ หยาดความใคร่ทุกหยดทุกปลอดเข้าในกายขาว ให้รับรู้ทุกอณูถึงความรู้สึกทั้งหมดราวสามชั่วโมงที่ผ่านมา เช่นเดียวกับแก่นกายเครียดแดงช้ำที่ถูกรินรอนอิสระมานาน ปลดปล่อยคราบของเหลวจำนวนมากออกมาเปรอะเปื้อนผ้าปูและตนเองเต็มไปหมด

“ตัวเล็ก...อยู่กับฉันนะ”

จุนมยอนไม่รับรู้อะไรแล้ว สติของเขาถูกฉุดรั้งตั้งแต่ได้รับอิสรภาพ ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกร่างกายที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อนั่นซบลงมากอดด้วยความหวงแหนแต่อย่างใด

~*~

กลับไปเม้นกันด้วยนะจ๊ะ คลิก

CUT - TaoHo แค้นฝังรัก ตอนที่ 4

Story :: Secret from the ‘Heart’

Title :: แค้นฝังรัก

Paring :: TaoHo

Author :: Hina_Sakura

Rate :: PG-NC

~*~*~*~*~*~*~*~*~

“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า!!”

นาทีนี้คงไม่ต้องทำตัวเป็นคนดีหรือพระเอกหลุดมาจากนิยายเล่มไหนแล้ว จุนมยอนดิ้นหนักกว่าเดิม แต่แล้วก็ถูกปลายนิ้วแข็งๆ ของอีกฝ่ายกดจิกแรงลงมา ส่งผลต่อร่างกายให้เหมือนเกิดกระแสไฟฟ้าย้อนกลับ ตัวของจุนมยอนชาไปชั่วขณะ เท่านั้นไม่พอ คนคุมเกมส์ด้านบนยังจับปลายคาง บีบสันกรามให้เปิดออก กรอกยาที่เป็นน้ำไร้รสไร้กลิ่นเข้าไปในโพรงปากสีสดนั่นจนหมดหลอดในคราวเดียว

“แค่กๆ ...นะ-นายเอาอะไรให้ฉันกิน!?” สถานการณ์แบบนี้เขาไม่เชื่อเด็ดขาดว่ามันคือน้ำเปล่า ตัวจุนมยอนยังไม่ถูกปล่อยเป็นอิสระ

และไม่นานคำตอบของทุกอย่างก็ปรากฏโดยส่งผลโดยตรงกับร่างกายของจุนมยอน เรี่ยวแรงที่เคยมีหายไปหมด แม้แต่กล้ามเนื้อก็ไม่มีความเกร็ง อ่อนเปลี้ยไม่ทั้งตัวเหมือนผักที่ถูกต้มจนเปื่อย

“ยาที่จะทำให้แกว่านอนสอนง่าย” เมื่อเห็นยาเริ่มออกฤทธิ์ จื่อเทาก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งสายรัดน่ารำคาญพวกนั้นอีก เขายกตัวขึ้นเล็กน้อย ให้มีพื้นที่พอพลิกร่างของอีกฝ่ายให้หันมาคุยกันได้สะดวก

จุนมยอนมองคนที่คร่อมตัวเองไม่ชัด สายตาของเขามันพร่าเบลอหนัก สมองก็ขาวโพลน ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด และมันคล้ายกับกลายเป็นหุ่นเชิดในการควบคุม ถามอะไรมาก็ต้องตอบไปตามนั้น ...หากว่าเขามีข้อมูลจริงที่อีกฝ่ายต้องการล่ะก็นะ

“บอกมาซะ ว่าไอ้คริสมันคิดจะทำอะไรกันแน่? ไม่กี่นาทีฉันได้รับสายตรงจากลูกน้อง มันซุ่มเล่นงานการส่งของของฉันอีกแล้ว บอกมาว่าทำไม!?” กระชากเสียงอย่างคนใจร้อนที่อยู่ไม่สุข ความโกรธมันมีมากเมื่อต้องสูญเสียความไว้ใจของลูกค้าไปถึงสองครั้งในเวลาติดๆ กัน แถมราคาของรวมค่าเสียหลายก็มียอดถึงหลักล้าน ไม่หงุดหงิดกันไปข้างก็ควรไปบวชซะ!

“ฉัน...ไม่รู้”

“ยามันคงอ่อนไปใช่ไหม? แกถึงยังดื้อดึงแบบนี้?” เมื่อระเบิดโทสะไปบ้างแล้ว ก็มีพื้นที่ว่างพอให้ใจได้สงบลงบ้าง แต่จื่อเทาก็ไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่ ยาตัวนี้เขาใช้รีดคำพูดของเหยื่อมานักต่อนัก มันได้ผลและไม่มีใครที่จะหลุดรอดไปจากอำนาจของมัน

หรือไอ้คริสจะฝึกให้เด็กมันมีภูมิคุ้มกันตัวยาพวกนี้?

“อึก...ฉันไม่รู้...ไม่รู้”

ดวงตาคมหรี่มองอย่างขัดใจ ปากแข็งจริงอะไรจริง คงรักกันมากห่วงกันมากถึงได้ไม่ยอมปริปากบอกออกมาสักที

...รู้สึกหมั่นไส้มันขึ้นมาตะหงิดๆ

“ดี...ปากแข็งให้ได้ตลอดล่ะ” จากหน้านิ่งก็เปลี่ยนเป็นยิ้มเหี้ยมขึ้นมา ก้านนิ้วแข็งๆ ขยับสอดเข้าไปใต้เสื้อตัวบาง สัมผัสได้ผิวเนื้อและขนอ่อนที่ตอบสนองด้วยความไม่คุ้นชิน

“จะ...จะทำ...อะไร” ถึงจะสมองเบลอตาพร่าแค่ไหน แต่เพราะประสาทสัมผัสอื่นยังเปิดอยู่เขาจึงรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างรบกวนอยู่ที่ท้อง

“ก็จะทำให้แก...คายทุกอย่างออกมาให้หมดไง”

จุนมยอนกลื่นน้ำลายที่เหนี่ยวหนืด เขารู้ว่าตัวเองกำลังหายใจหนัก ทว่าเป็นจังหวะที่เชื่องช้า ขยับร่างกายไม่ได้ดั่งใจ ก่อนที่จะรับรู้ในเวลาต่อมาเมื่อรู้สึกเย็นไปทั่วเนื้อส่วนบน เสื้อคงถูกถอดออกไปแล้ว

จื่อเทาไม่เคยนึกหลงใหลได้ปลื้มในเรื่องของคู่นอนนัก เพราะเขาเห็นพ้องว่าสมัยนี้การมีเพศสัมพันธ์เป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นจากฮอร์โมนมนุษย์ปกติที่ต้องการปลดปล่อยบ้างในบางเวลา และสำหรับตัวเขาที่เชื่อแบบนั้นมาตลอด ไม่เคยมองหน้าค่าตาของคู่นอนนัก เสร็จธุระก็จบกันไป ได้เงินก็ถือว่าดีลตามสิ่งที่แต่ละฝ่ายต้องการ

แต่นี่...กับผู้ชายคนนี้ จื่อเทากลับเลือกจะมองเจ้าของผิวขาวชัดๆ แม้จะมีแค่แสงจากตะเกียง แต่เขาก็เห็นว่ามันขาวและน่าสัมผัสขนาดไหน มันดูนุ่มนิ่มเหมือนขนมที่ชวนให้ฝังเขี้ยวลงไป สร้างรอยความเป็นเจ้าของเอาไว้ให้ทั่ว

ความหงุดหงิดตีขึ้นอีกระลอก ความอิจฉาที่เจ้าตัวไม่อยากยอมรับนักว่าคู่อริที่ตั้งตัวมีเรื่องกับตนอยู่นั้นมีของดีขนาดนี้โดยที่เขาไม่เคยได้พานพบมาก่อน

“จะยอมบอกหรือ...ยอมให้ร่างกายนี้มีผัวเพิ่มดีล่ะ?”

ดูจากความรั้นที่ปกป้องกันมาตลอดแล้วก็เชื่อได้ว่าคงรักกันมากจริงๆ ดังนั้นมันถึงเป็นจุดอ่อนได้ง่ายยังไงล่ะ นี่ล่ะคือสิ่งที่ไม่ควรปล่อยให้ตัวเองมีช่องว่างให้ศัตรูเข้าถึงง่าย

“ไม่...ไม่” พูดไปก็เท่านั้น เสียงอ่อนแรงของจุนมยอนไม่ได้เข้าหูของจื่อเทานัก แค่ได้ยินคำว่าไม่ก็เหมือนเป็นตัวกระตุ้นให้ทุกสิ่งที่ไม่ควรเกิดได้เกิดขึ้น

เจ้าของใบหน้าดุดันก้มลงประชิดผิวเนื้อของอีกฝ่าย ไล่ตั้งแต่ซอกคอลงมาถึงหน้าท้องน้อย ให้ปลายจมูกแตะผ่านแผ่วเบาสร้างความรู้สึกสยิวให้เจ้าของร่าง คราวนี้เป็นจื่อเทาที่กลืนน้ำลายตัวเอง มันรู้สึกแห้งผากเมื่อฮอร์โมนในร่างกายของเขาดันมีปฏิกิริยาตอบสนองโดยไม่ต้องพึ่งยาสำรองอีกตัวที่เตรียมเผื่อไว้ใช้

กางเกงพร้อมชั้นในถูกถอดออกพร้อมกัน จุนมยอนไม่เหลืออะไรปกปิดร่างอีกแล้ว แต่เพราะฤทธิ์ยาที่ยังคงอยู่จึงทำให้เขาไม่ทันรับรู้

“อ้าขาออกซะ”

สมองที่รับคำสั่งมาส่งกระแสไฟฟ้าให้กล้ามเนื้อขาขยับออกตามนั้น จุนมยอนพยายามจับภาพแต่ไม่สำเร็จ ดวงตาของเขาโคลงไปมาไม่อยู่นิ่ง พร่าเบลอคล้ายคนเมายา สิ่งที่เห็นคือเงาตะคุ่มของคนที่คร่อมตัวเองถอยลงไปจากบนร่าง และหยุดที่ช่องว่างระหว่างขา

ปลายลิ้นแลบแตะขอบปากออกมาด้านนอก จื่อเทารู้สึกว่ามันแห้งผากแปลกๆ ไหนจะเจ้าน้องชายเขาที่มันตื่นตัวขึ้นมาจนรู้สึกว่ากางเกงที่สวมอยู่มันรัดรึงไปหมด ตัวเขาที่ผ่านการร่วมรักมาทั้งชายและหญิงรู้ว่าอาการแบบนี้มันคืออะไร และตัวเขาที่ไม่เคยทำให้ใครก่อนก็ต้องชั่งใจหนัก

“อือ...คริส” เสียงครางผะแผ่วนั่นเป็นสิ่งที่ตัดเหตุผลทั้งมวลในสมองของจื่อเทาออกไปภายในพริบตาเดียว

ชายหนุ่มเดาะลิ้นอย่างขัดใจ คว้ายาสำรองที่ว่ามากรอกปากของจุนมยอนอีกรอบ

“ถ้าจะครางหากันขนาดนี้ ฉันก็จะสนองให้...ถ้าแกยอมทำตัวดีคายทุกอย่างออกมา”

ริมฝีปากสีสดดื่มกินยาเหลวได้ไม่ค่อยดีนัก มีบางส่วนไหลย้อนออกมาเพราะกลืนไม่ทันจนจื่อเทาต้องปาดมันกลับไปให้

“กินเข้าไป”

ตุ๊กตาแสนสวยตอนนี้ทำตามอย่างว่างง่าย ริมฝีปากดูดเลียก้านนิ้วที่ชุ่มไปด้วยยาจนเกลี้ยง กลืนลงคออย่างเต็มใจด้วยคำสั่ง

และคราวนี้ไม่เพียงสมองขาวตาพร่าอีกแล้ว อุณหภูมิในร่างกายร้อนสูงขึ้นอีกราวสององศาได้ ราวกับคนจับไข้ ปลายนิ้วขยับไม่อยู่สุข ร่างกายที่แสนซื่อสัตย์ ฮอร์โมนหลั่งออกมาอย่างรวดเร็ว กระตุ้นให้กล้ามเนื้อบีบตัวและขยายตัว ส่วนกลางลำตัวนั้นขยายออกเปลี่ยนเป็นสีแดงปลั่งดูคล้ายสีสตรอเบอรี่ที่ดูหวานฉ่ำ

“อะ...อา-อึดอัด” ไม่มีสติแต่สมองกับร่างกายยังตอบสนอง คนถูกมอมยาถึงสองตัวเพ้อออกมาตามแรงกระตุ้นที่สร้างความไม่สบายตัวแก่ตนเอง

“อยากให้ช่วยไหม?” ลูบหัวลูบหน้าราวกับเอ็นดูเด็กน้อยที่กำลังทรมานเพราะฤทธิ์ยา ปลายนิ้วโป้งแตะลงเบาบนกลีบปาก ได้รับการตอบสนองกลับมาดีเมื่อฟันขาวขบลงบนริมฝีปากของตนเอง บ่งบอกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังกระสันขนาดไหน

ไม่มีเสียงตอบแต่ส่วนปลายน่ารักนั่นที่กระตุกไปมาก็เป็นคำตอบแทนทุกอย่าง และจื่อเทาก็ใจดียอมใช้มือไปเล่นด้วย ร่างกายขาวกระตุก แผ่นหลังแอ่นขึ้นเล็กน้อย กล้ามเนื้อขาเกิดภาวะเกร็งชั่วครู่

“ว่าไง อยากให้ช่วยไหม?” ไม่พูดเปล่า ขยับมือเชื่องช้าเป็นการกลั่นแกล้ง กระตุ้นเร้าให้รู้สึกหนักยิ่งกว่าเดิม สร้างความปั่นป่วนเป็นทบเท่า มองริมฝีปากที่งับและอ้าออกสลับกันอย่างนึกพอใจ

“ชะ-ช่วย”

“งั้นก็คายความลับออกมา บอกมาว่าคริสมีแผนอะไร?”

“ม...ไม่...ไม่”

“ไม่? ...งั้นแบบนี้ล่ะ?”

“อั๊ก!! –หะ!”

จุนมยอนอ้าปากค้าง เมื่อจื่อเทาละมือไปจากส่วนกลาง เหมือนจะทรมานที่ถูกปล่อยให้ค้างอยู่ในห้วงอารมณ์ แต่แล้วสะโพกขาวก็ถูกยกขึ้นสูงในระดับที่อีกฝ่ายเห็นว่าพอดี จากนั้นบางอย่างที่แข็งขืนก็เสือกกายเข้ามาในช่องทางฉ่ำสารคัดหลั่งภายในคราวเดียว!

ความจุกจากการสอดใส่ที่ไม่ได้เล้าโลมหรือเบิกทางมันสร้างความทรมานยิ่งกว่า และซานตานร้ายที่กระทำเช่นนั้นได้ลงคอก็เริ่มสอบเอวเข้า-ออกไม่ยั้งแรง จุนมยอนไม่มีเสียงร้อง เพราะไม่มีแรงที่จะร้อง น้ำตาไหลตามระบบในร่างกาย และเรี่ยวแรงทั้งหมดก็เสียไปกับการอ้าหอบอากาศหายใจตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของมนุษย์

“หึ รู้สึกดีใช่ไหม?”

“อือ....อึ...ดี”

“แต่ฉันคงยอมให้แกไปมากกว่านี้ไม่ได้”

น้ำเสียงกดต่ำน่ากลัวนั่นมาพร้อมกับมือหยาบที่กุมแกนกายแดงปลั่งซึ่งสัมผัสได้ถึงเนื้อเยื่อที่กระตุกตามแรงบีบรัดภายใน ไม่ยอมให้อีกฝ่ายสำเร็จความใคร่อยากได้ง่ายๆ

“ไม่...ไม่” เบาจนแทบจะกลายเป็นการขยับปากเฉยๆ จุนมยอนอยากปลดปล่อยเต็มที เขาทรมานมากพอแล้วกับความร้อนที่ทำให้เขาเบลอไปหมดทั้งตาทั้งสมอง แต่เจ้าท่อนเอ็นร้ายดุดันที่เข้าแทรกมาในร่างกายกลับไม่ยอมเลิกราง่ายๆ มันขยับเสียดสี สู้แรงตอดภายในช่องทางอย่างไม่นึกยอมแพ้

“บอกมา” จื่อเทาล่ะอยากจะจับอีกฝ่ายกระแทกให้หนำใจกว่านี้ แต่เขาก็มีสติพอที่จะไม่ปล่อยให้ความต้องการมาเหนือการทำงาน เขาต้องรู้ให้ได้!

“หะ...อะ...ไม่...รู้” ไม่มีแรงเหลือ หมดสิ้นทุกอย่างที่จะต่อกรแล้ว แต่คนด้านบนกลับไม่ยอมหยุด ยังขยับเนื้อร้อนกระตุ้นเส้นประสาทให้ไหลย้อนกลับไปมาในร่างขาวจนอยากจะตายไปเสียให้พ้นๆ

“งั้นก็อยู่กันแบบนี้ไปทั้งคืนเลยเป็นไง?” ถ้าคิดท้าความอดทนก็อาจมีเปอร์เซนต์ที่จื่อเทาเองจะเป็นฝ่ายยอมแพ้ก่อน แต่ระหว่างคนที่โดนยาและยังถูกกระตุ้นขนาดนี้ก็ไม่แน่

“ไม่...อย่า” จุนมยอนพยายามจะส่ายหน้า แต่ร่างกายกลับตอบสนองต่อคำสั่งตามฤทธิ์ยา สะโพกขาวแอ่นขึ้นเข้าหาท่อนเนื้อร้าย เรียวขาเองก็เกาะเกี่ยวข้างเอวของอีกฝ่ายไว้ราวกับหวงแหนในสัมผัสนั้น

“ชิ...ทั้งที่เสียตัวขนาดนี้แล้ว ไอ้คริสคงมีดีมากเลยสินะ แกถึงได้รักมันขนาดนี้”

“...ไม่”

“หึ งั้นฉันจะทำให้มันได้เจ็บปวด รักกันขนาดนี้มันคงเสียใจน่าดูถ้ารู้ว่าเมียมันใช้ร่างกายร่วมกับผัวอื่น!”

“ฮ๊า!!”

ช่วงลมหายใจสะดุด ร่างขาวกระตุกเกร็ง ปล่อยน้ำขนสีขาวออกมาเลอะเทอะไปหมดเมื่อถูกปล่อยเป็นอิสระ พร้อมๆ กับการที่ถูกริมฝีปากหนาโฉบลงมาขบกัดสร้างรอยบนร่างกายไม่เว้นที่ว่าง ทั้งรอยจูบรอยฟัน แม้แต่ยอดอกก็ถูกกัดเล่นจนบวมแดงตึงแน่นไปหมด

เอวสอบขยับอย่างร้ายกาจ รุนแรงขนแผ่นหลังขาวครูกับพื้นเรือจนได้แผลซิบ ทั้งความเจ็บความเสียวซ่านแล่นตีกันไปมาจนเวียนหัว มากเกินจนอยากขอให้ไว้ชีวิต แต่ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา จุนมยอนได้แต่นอนรองรับทุกอย่างที่โมเข้ามาอย่างไม่สิ้นสุด

“อา...ไอ้คริสมีของดีแบบนี้มันต้องแบ่งกันสิ” จื่อเทาครางในลำคอเมื่อผนังนุ่มอุ่นตอดรัดท่อนเนื้อของเขาอย่างดี มันทั้งตอดรัดและดึงดัน เหมือนจะกลืนกินเอ็นท่อนนี้เข้าไปให้ได้

“อะ-อา...อ๊ะ”

“อืมมห์ ฉันจะทำให้แกลืมมันไปซะ เก็บความทรงจำคืนนี้ไว้ให้ดีล่ะ”

“อ๊ะ! อ๊ะ!”

ร่างขาวถูกจับให้พลิกตัวทั้งที่ร่างกายยังเชื่อมประสานกันอยู่ เข่าทั้งสองถูกตั้งให้ชันพอความสูงช่วงเอวของจื่อเทา ส่วนตัวนั้นฟุบแอ่นไปตามแรงโน้มถ่วง ใบหน้าครูดไปมากับพื้นเมื่อการขยับที่รุนแรงนั่นส่งผลให้ร่างทั้งร่างสั่นไหว ถ้าไม่ได้มือหยาบคู่นั้นจับล็อคเอวไว้ ร่างขาวคงไถลตัวออกไปหน้าหน้าแน่

กลีบเนื้อปากทางแดงก่ำ บางจุดฉีกขาดเพราะแรงเสียดสีที่มากเกินเนื้อเยื่อที่ไม่ถูกปรับให้คุ้นชินจะรับไหว หยดเลือดเปื้อนท่อนเนื้อร้ายผสมสารคัดหลั่ง ผลุบเข้าออกช่องทางแสนน่ารักจนใครที่ได้เห็นก็คงของขึ้นแน่กับภาพสุดสยิว เพราะผิวขาวๆ ที่ขึ้นสีแดงน่ากัดจากการฟาดมือใส่ของจื่อเทาก็ยิ่งกระตุ้นเร้า มันส่งผลทั้งแรงตอดที่มากขึ้นและฮอร์โมนที่หลั่งรุนแรง

ไม่เคยมีเซกส์กับใครแล้วรู้สึกดีเท่านี้ มันดีแปลกๆ จื่อเทาอยากจะจับอีกฝ่ายเคี้ยวเข้าปากด้วยซ้ำ เขาทั้งสร้างรอย ฝังคมเขี้ยว แม้กระทั่งโลมเลียผิวขาวน่ากินนั่นจนแดงเป็นจ้ำไปทั้งตัว

แรงบีบขาอ่อนด้านในกระตุ้นเร้ารุนแรงต่อจุดไวสัมผัส ทำให้แก่นกายขาวกระตุกพ่นน้ำคาวออกมาอีกหลายๆ รอบ จื่อเทาคิดว่าคงเป็นเพราะฤทธิ์ยา แต่เปล่าเลยมันเป็นสิ่งที่ปกติสำหรับคนที่ไม่เคยผ่านเรื่องบนเตียง

“อ่า...อึก!” แก่นกายเครียดเข้ากระแทกสุดความยาว ฝังลึกให้กายเล็ก ปลดปล่อยความต้องการร้อนระอุเข้าไปภายใน ...แต่เขายังไม่ดึงมันออก

ร่างกายของจุนมยอนยังไม่หายร้อน และจื่อเทาเองก็ยังไม่หายคอแห้ง ชายหนุ่มจับร่างขาวพลิกกลับมา คราวนี้จับให้นั่งทับที่อยู่หน้าขา ของเหลวสีขาวขุ่นไหลเปื้อนตามเรียวขา อาบเคลือบท่อนเอ็นร้อนที่ไม่ยอมยุบตัวลงดูมันวาว

จื่อเทาจับอีกฝ่ายเข้ามาบดจูบ เป็นฝ่ายไล่ต้อนกวาดทุกความหวานจากภายในโพรงปากเล็กนั่น และกลืนกินยาที่อาจหลงเหลืออยู่บ้างในนั้นมาด้วย

“ขย่มซะ” สั่งได้ดั่งใจนึก ร่างขาวขยับบนร่างของผู้เป็นนายในตอนนี้ แต่เพราะแรงที่ถูกฤทธิ์ยากลบเลยทำให้ไม่ถึงใจคนรอ กลายเป็นกระแทกสวนขึ้นไปเองจนร่างน้อยหัวสั่นหัวคลอน จนล้มซวนซบลงมาทับกันก็ยังไม่หยุด

ครั้งแรกในชีวิตที่จื่อเทาได้ร่วมรักกับใครอื่นเกินหนึ่งรอบภายในคืนเดียว ขนาดสการ์เล็ตแค่ครึ่งชั่วโมงเขาก็อยากจะลาไปล้างตัวแล้ว แต่กับจุนมยอนคนนี้เขาอยากกินไปเรื่อยๆ กินจนกว่าจะไม่เหลือที่ให้กินอีก ให้ร่างกายนี้เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว

กายขาวกระตุกปล่อยน้ำคาวจนเปื้อนเสื้อผ้าของจื่อเทา เจ้าของชุดพวกนั้นก็ยินยอมที่จะถอดออก เรื่องงานเรื่องเงินลืมหมดสิ้นทุกอย่าง ตอนนี้จื่อเทาคิดเพียงว่าจะตักตวงผลประโยชน์ทางร่างกายนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ในเมื่อไม่ยอมคายความลับออกมา คืนนี้แกถูกฉันรีดพิษจนหมดตัวแน่!!”

“อ๊า!!”

กลับไปเม้นต์นะจ๊ะ  คลิ๊ก