† X †
“...พ่อใหญ่ให้ฉันพาเธอมาก่อนกลับน่ะ” ไคกลายร่างเป็นมนุษย์ พูดแก้ไขความข้องใจให้คยองซูเพียงเท่านั้น
“อ่อ...อะ-อื้ม” ริมฝึปากรูปหัวใจของคยองซูถูกทาบทับด้วยริมฝีปากหนาของอีกคน คยองซูยอมรับให้ไคทำในสิ่งที่เรียกว่าจูบแต่โดยดี
ในบรรดาบทเรียนที่คยองซูถูกจับให้เรียน หนึ่งในนั้นก็มีวิธีการแสดงความรักของมนุษย์ และสัตว์ในแต่ละประเภท ซึ่งอยู่ในหมวดย่อยของพฤติกรรมสิ่งมีชีวิต มันช่วยทำให้คยองซูเข้าใจถึงพฤติกรรมของไคมากขึ้น และคยองซูเองก็คิดตามสัญชาตญาณอีกเช่นเคย
ในเมื่อพวกเขารักกัน...ก็ไม่จำเป็นต้องปฏิเสธสัมผัสที่แสดงแทนถึงทุกคำพูดที่อัดอั้นอยู่ในใจ
“อือ...ไค” คยองซูตัวกระตุกเล็กน้อยเมื่อริมฝีปากของไคไล่ขบเนื้อบริเวณต้นคอ ซุกไซร้สร้างความเสียวแล่นไปทั่วสรรพางค์กาย
เสื้อผ้าของคยองซูถูกถอดออกจนหมด เช่นเดียวกับไคที่ปลดเหวี่ยงขึ้นวางไว้ขอบบ่อ น่าแปลกที่เป็นบ่อน้ำแท้ๆ แต่กลับไม่รู้สึกถึงความเปียกชื้นของน้ำ ผิดกันมันกลับเบาหวิวเหมือนนั่งอยู่บนปุยเมฆที่นุ่มและอบอุ่นไม่หนาวเลยแม้แต่น้อย
“คยองซู...อยากกินน่ะ” ไคที่ซุกสูดดมกลิ่นที่แสนคิดถึงมาตลอดหนึ่งอาทิตย์ ทั้งที่อยากกอดอยากกินใจจะขาด แต่ตอนกลางวันก็ถูกจับแยก ตอนกลางคืนก็เหนื่อยจนเพลียหลับทั้งคู่
อดทนอดกลั้นมาตลอด...
“อือ ให้กินนะ” พอจะรู้ว่าศัพท์คำว่ากินมักใช้ได้หลายความหมาย ขึ้นอยู่กับรูปประโยคและสถานการณ์ รวมทั้งประสบการณ์ที่เห็นและรับฟังจากคำพูดคนในบ้าน
และกินของไค ณ ที่นี้ก็คงหมายถึงการร่วมรัก เพราะความรู้สึกในตอนนั้นของผู้ถูกกระทำก็ไม่ต่างจากรู้สึกว่ากำลังถูกกินอยู่จริงๆ
ไคไม่ได้รับการสอนเรื่องการร่วมรักกับใคร(แน่ล่ะ) ทุกอย่างเป็นไปตามสัญชาตญาณของสัตว์ป่า ดังนั้นคยองซูจึงเตรียมใจที่จะต้องเจ็บปวดไว้...หากทว่า คมเขี้ยวของไคในคราวนี้ แม้จะขบเนื้อเขาจะขึ้นรอยเขียวรอยม่วง แต่คยองซูกลับไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย
“อ๊า!!” ริมฝีปากน่ารักหวีดร้องลั่นเมื่อเนื้อร้อนลวกแทรกเข้ามาในร่างในคราวเดียว และขยับทันทีจนหัวสั่นตัวสั่นไปหมด
ไม่รู้สึกถึงความเจ็บเลยสักนิด มีเพียวความซ่านเสียวแล่นไปทั่ว ม่านตาพร่าเบลอ เสียวจนน้ำตาเอ่อล้นขอบดวงตา
คยองซูเกาะไหล่ของไคแน่น ร่างเล็กถูกจับให้นั่งคร่อมหน้าตักของคนแรงเยอะกว่า เนื้อแก้มก้นนุ่มถูกจับแรงจนขึ้นรอย บังคับให้ขยับตามแรงส่ง จนคนถูกป้อนความหวาบหวามให้หอบหายใจกระเส่าจนไม่มีจังหวะจะร้องครางอีก
“อึก...แฮ่ก...ฮ้า...คะ...ฮะ...ไค...อ๊า” หายใจหายคอแทบไม่ทัน ความร้อนภายในจากส่วนล่างช่างรุนแรง ร้อนระอุ และแนบแน่นเหลือเกิน
ยอดอกสีสวยที่ล่อตาล่อใจอยู่ตรงหน้าก็ถูกริมฝีปากอุ่นจนร้อนโลมเลีย บดขยี้จนสร้างกระแสความเสียวขึ้นอีก จนคยองซูที่ถูกกระตุ้นเร้าทั้งส่วนบนและส่วนล่างนั้นแทบสำลักความสุขเจียนตาย
“อืม...คยองซูอ่า” กลิ่นของคยองซูที่ฟุ้งกระจายยามถูกกอดคือสิ่งที่ไคชื่นชอบมากที่สุด มันทำให้เขากระหายและรู้สึกเคลิ้ม ผิวเนื้อของคยองซูไม่ได้ทำให้เขาอยากกินมันเข้าไป แต่อยากขบกัดด้วยความหมั่นเขี้ยวและเอ็นดู
ไคฝากร่องรอยและกลิ่นของเขาไว้ตามผิวเนื้อของคยองซูทุกสัดส่วน ไม่เว้นแม้แต่ภายในร่างกาย เพื่อแสดงให้คนอื่นได้รู้ว่าคยองซูเป็นของไคเท่านั้น ของไคเพียงคนเดียว!
“อ๊ะ! อ๊ะ!” คยองซูเกร็งหน้าท้อง ส่วนกลางที่ตื่นตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบปลดปล่อยความปั่นป่วนภายในท้องที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
แต่โล่งได้ไม่กี่นาที ความอุ่นร้อนก็ถูกปล่อยเข้ามาในร่างจนจุกและอึดอัดไปหมด ความอุ่นนั่นยังคงสร้างความเสียวเล็กๆ ภายในช่องท้องด้านหลัง
แต่ไคยังไม่ขยับเขยื้อนไปไหน เขาหยุดพักให้คยองซูเอนซบไหล่ ก่อนจะวักน้ำใสที่เต็มไปด้วยละอองเหล่านั้นลูบชโลมผิวกายที่มีรอยแผลจากเขี้ยวของเขา ไม่นานแผลนั้นก็สมานตัวจนหายดี...ตามคำที่อี้ฟานบอกไว้
‘บ่อน้ำนั่นจะปรากฏทุกๆ คืนเดือนเพ็ญ ในคืนที่พวกเจ้าต้องกลับก็ตรงพอดี ถ้าร่วมรักกันในบ่อนั่น ลูกข้าจะไม่ได้รับความเจ็บปวดจากสัญชาตญาณดิบของเจ้า’
ความจริงไคก็ไม่อยากพาคยองซูมาที่นี่ทุกครั้งหลังกินเสร็จหรอก หรือจะกินเมื่อไหร่ก็ต้องพามาหาเพราะเขาเองก็สามารถรักษาแผลของคยองซูได้อยู่แล้ว แต่ดูเหมือนอี้ฟานจะอ่านความคิดเขาออก เลยบอกว่าน้ำลายของเขาก็รักษาได้แค่ภายนอกเท่านั้น แม้คยองซูจะพอมีสายเลือดหมาป่าช่วยฟื้นตัว แต่หัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่ก็ไม่อยากให้ลูกเจ็บตัวบ่อยๆ เป็นไปได้ก็อยากให้เจ็บน้อยที่สุด
ไคเห็นด้วยกับสิ่งที่อี้ฟานบอกเขา แม้แต่ตัวเขาเวลาบาดเจ็บรู้สึกอย่างไรก็เข้าใจดี และไคเองก็ไม่ชอบเวลาที่ผิวสวยๆ ของคยองซูต้องมีแผลด้วย จึงเป็นทางเลือกที่ดีถ้ามันจะช่วยบรรเทาอาการเจ็บลงได้
แต่ถ้าจะให้พามาบ่อยๆ ล่ะก็...คำตอบเขาก็เป็นเช่นเดียวกับพวกอี้ฟานนั่นล่ะ
ใช้ลิ้นเลียรักษาด้วยตัวเองมันรู้สึกดีกว่าเป็นไหนๆ
เมื่อลมหายใจของคยองซูเป็นปกติแล้ว ไคก็อุ้มร่างของคยองซูขึ้นทั้งที่ร่างกายยังเชื่อมต่อกัน จับร่างเล็กให้เกาะโคนต้นไม้ที่ใกล้สุดไว้ ก่อนจะจับแผ่นหลังบางให้เอนลงจนสะโพกโก่งลอยเด่น
“อื้อ...ไค อ๊ะ!” คราวนี้คยองซูรู้สึกเจ็บแปล๊บเมื่อช่องทางด้านหลังถูกเนื้อร้อนชำแรกเข้ามาช้าๆ
จากสีหน้าบิดเบี้ยวของคยองซูทำให้ไค่วยวักน้ำขึ้นมาลูบและปล่อยให้ไหลไปตามทางเชื่อมบรรเทาปากแผลและช่วยให้รู้สึกดีขึ้น
“อือออ” มือหนาบีบเค้นคลึงสะโพกและเอวนุ่มนิ่มโดยที่ยังไม่ยอมขยับ คยองซูรู้สึกร้อนวูบบริเวณเนื้อที่ถูกมืออีกฝ่ายขย้ำเล่นจนสร้างกระแสความปั่นป่วนในช่องท้องอีกครั้ง
ความคับแน่นที่ช่องทางหลังมันทำให้ไคอดทนได้ไม่นาน เจ้าของผิวสีแทนขยับเอวทันที จังหวะที่รุนแรงและแนบแน่นจนของเหลวสีขาวขุ่นทะลักล้นออกมาหยดลงใส่บ่อน้ำ และสลายปะปนไปกับน้ำ
ความรู้สึกเสียดายเล็กๆ ตีขึ้นมาในใจ แต่ก็เพียวชั่วครู่เท่านั้น เพราะไคจะใส่เข้าไปในตัวของคยองซูจนกว่าจะไม่เหลือช่องว่างใดๆ อีก
มือหนาเอื้อมไปครอบครองเนื้อร้อนขนาดพอดีมือของคยองซู ควบคุมตามจังหวะสอดใส่ของตัวเอง เรียกเสียงครางหวานๆ จากริมฝีปากน่ารักนั่นได้เป็นอย่างดี และคราวนี้ไคก็ไม่ปล่อยให้ร่างเล็กเสร็จก่อนเขาอีก คยองซูต้องทรมานกับความเสียวซ่านที่ตีรวนในร่างจนได้ไคปล่อยของเหลวอุ่นร้อนเข้ามาในตัวอีกหนถึงได้อิสระปล่อยความอึดอัดออกมา
“อือ...ใจร้าย” คยองซูครางเสียงแผ่วเมื่อถูกไคจับให้หันมาหา และคลอเคลียแถวใบหน้าไม่ห่าง แวะจูบหนักๆ เป็นพักๆ ด้วย
“ก็คยองซูน่ารัก”
“ไปจำมาจากไหนนักนะ คำพวกนี้เนี่ย?” อดถามไม่ได้ แม้จะแทบไม่มีแรงขยับตัวก็เถอะ
“จื่อเทา กับเซฮุน” ก็ไม่ผิดจากที่คาดไว้นัก
“อือ...นี่ จะกินจนกว่าฉันจะสลบเลยรึเปล่า?” ถามเจ้าคนที่ไม่มีท่าทีจะพอใจ เข้ามาซุกไซร้ตัวเขาอีกแล้ว
“อยากกินไปเรื่อยๆ”
“ฉันคงรับไม่ไหวหรอก” คยองซูยิ้มอ่อน
แต่พูดไปก็เท่านั้นล่ะ เพราะไคเลื่อนมากดจูบหนักๆ อีกครั้ง ที่ไล่ต้อน ทั้งสูบเอาแรงไป จนคยองซูไม่สามารถต่อรองหรือหนีไปจากห้วงอารมณ์แสนเอาแต่ใจของเจ้าหมาป่าตัวนี้ได้
ไคกินคยองซูไปหลายต่อหลายรอบ แต่มันก็ยังไม่เป็นที่พออกพอใจอยู่ดีต่อความอดทนอดกลั้นตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา จนกระทั่งเกือบสว่าง ไคอดกลั้นความกระหายไว้ พาคยองซูที่ยังพอมีสติกลับหมู่บ้านชายป่า
ความเร็วของไคในตอนนี้สามารถพามาถึงบ้านของพวกเขาได้ก่อนดวงอาทิตย์จะขึ้น และเมื่อเข้ามาถึงห้องนอน ไคก็ไม่รอช้าที่จะสานต่อความกระหานของตนต่อทันที
ไปเม้นในเด็กดีด้วยนะจ๊ะ
