Story :: Secret from the BLOOD
Title :: You are Mind.
Paring :: HunHan
Author :: Hina_Sakura
Rate :: PG-NC
~*~*~*~*~*~*~*~*~
ชีวิตในนิยาย ก็คล้ายชีวิตจริงส่วนหนึ่ง
นั่นเพราะต้นแบบของนิยายก็นำมาจากรูปแบบชีวิตมนุษย์ที่มีหลากหลาย ทั้งสุขและเศร้า
แต่เพราะนิยายสามารถสร้างจุดจบดั่งใจนึกหรือในความคาดหวังของผู้ที่บริบทมันขึ้นมาได้
จึงทำให้รู้สึกเหมือนอยู่ในโลกที่ตนนั้นสามารถควบคุมได้ทุกสิ่ง...หากเพียงแต่ว่าความเป็นจริง
ไม่ใช่ เลยสักนิด
มนุษย์ไม่อาจล่วงรู้ชะตากรรมชีวิตล่วงหน้า
...และถึงรู้ ก็ไม่อาจเปลี่ยนมันให้เป็นดั่งใจนึกได้
.
.
ชีวิตของลู่หานก็เช่นเดียวกัน
เหงื่อเม็ดน้อยผุดพราวเต็มแผ่นหลังที่แอ่นโค้งได้รูปสวย
ไม่เพียงเท่านั้นยังมีบางหยดที่ร่วงหล่นลงมาจากกลุ่มเส้นผมที่เปียกชื้นเพราะเหงื่อที่กระตุ้นออกมาตามฮอร์โมนที่หลั่ง
ริมฝีปากเป็นกระจับทรงสวยอ้าหอบไม่เป็นจังหวะ
เมื่อเพียงการหายใจผ่านทางจมูกไม่อาจช่วยลำเลียงอากาศได้มากพอ
เพราะร่างกายถูกบังคับให้เผาพลาญพลังงานอย่างหนักหน่วงหลายชั่วโมงติดกัน
เสียงหอบหายใจดังสลับเคล้าเสียงโลหะกระทบกัน
ข้อมือที่ถูกจับไผล่หลังล็อคไว้ด้วยโลหะมันวาวแบบไม่มีคม
สายโซ่ตรึงโยงไปถึงปลอกคอหนังสั่งทำพิเศษที่รัดรึงลำคอระหงส์เจ้าของร่างแน่งน้อยแสนสวยที่ถูกบังคับให้ขับเคลื่อนอยู่บนร่างของชายคนรัก
“อือ...อ๊ะ! ยะ-อึก”
“บอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าพูดคำนั้นออกมาจะเป็นอย่างไร?”
เสียงทุ้มเข้มกรรด้วยความโทสะขึ้นเมื่อแว่วหูได้ยินคล้ายคำบางอย่างจะออกมาจากริมฝีปากสวยที่อ้าพะงาบกลั้นเสียงร้องตามคำสั่งของวันนี้
คนที่เกือบเผลอหลุดคำห้ามออกไปได้แต่อดกลั้นต่อความรู้สึกที่ประเดประดังเข้ามา
ทั้งเสียวซ่าน เจ็บหน่วง และอึดอัดไปหมด
เพราะเจ้าท่อนเนื้อร้ายเมื่อครู่ดันกระทุ้งขึ้นมารุนแรงจนร่างน้อยแทบจะเซล้มร่วงซบคนที่นอนพิงหัวเตียงนิ่งๆ
คอยจ้องมองทุกการกระทำของเมียตัวน้อยที่ช่างน่ารังแกเสียเหลือเกิน
น่าจับฟัด และกระชากออกให้เป็นชิ้นๆ
จากนั้นก็กลืนลงคอไปไม่ให้ใครได้มีสิทธิเห็นคนงามของเขาได้อีก
“ไหนมาทบทวนกันหน่อย วันนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง?”
“อะ...ละ-ลู่หาน...อะ...อ่านหนังสือ...ในห้อง...ฮ๊า!!”
“บอกแล้วไงว่าอย่าส่งเสียงอย่างอื่นออกมา”
เมื่อได้ยินเสียงครางหลุดออกมาผิดกฎที่ตั้งในวันนี้ก็จัดการจับสะโพกของอีกฝ่ายไว้แน่น
ตรึงไว้ด้วยแรงที่มากขนาดทำร้ายผิวนวลสวยจนช้ำขึ้นรอย
จากนั้นก็สวนเอวขึ้นหนักหน่วง ร่างน้อยด้านบนขาสั่นตัวสั่นจนแทบพยุงร่างไว้ไม่อยู่
ได้แต่อดทนและกัดปากจนเลือดซึม
ผ่านไปราวสิบนาที ปากทางที่ปริแตกจนเลือดซึมติดหน้าขาของผู้ร้ายมาด้วยก็ทำให้ยอมหยุดการลงโทษเพียงเท่านั้น
กลับมามองร่างน้อยที่ให้เวลาพักหายใจเพียงไม่ถึงนาทีก็ถูกฟาดบันท้ายกระตุ้นให้ขยับร่างกายต่อไป
“ตอบใหม่อีกครั้งสิ”
เหมือนจะปราณีแต่ก็ไม่ ลู่หานรู้ดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงให้เขาคายความลับออกมาทั้งหมด
ไม่งั้นคงไม่มีทางรอดคืนนี้ไปได้
“ห๊ะ...ลู่หาน...อะ-อ่านหนังสือ...อือ...แล้วก็เล่นกับ...นก”
“เล่นกับนก? จำได้ไหมว่าฉันสั่งไว้ยังไง?”
“ฮึก...หะ-ห้ามเล่นกับสัตว์”
“แต่ลู่ก็ยังดื้อ ฝ่าฝืนคำสั่งของฉัน”
“อ๊ะ!! ฮึก!!!”
ลู่หานขบฟันกับริมฝีปากแน่นเมื่อคนที่กล่าวเสียงนุ่มเมื่อครู่ให้ตายใจได้กลายร่างเป็นปีศาจร้ายเต็มตัว
จับร่างน้อยเหวี่ยงลงไปอยู่ด้านล่างแทน และโหมแรงใส่ไม่หยุดยั้ง
เท่านั้นไม่พอยังใช้ฟันคมกัดแทะตามผิวขาวนวลให้เป็นรอย
“ฮึก!”
“อย่าร้องออกมาเชียวนะ”
คำสั่งที่เป็นดั่งคำประกาศิต
ลู่หานได้แต่อดทนรองรับความเจ็บปวดและความเสียวซ่านที่เซฮุนใส่เข้ามาในร่างกายไม่ยั้งมือยั้งแรง
หยดน้ำตาไหลรินผสมกับหยาดเหงื่อที่เปียกชุ่มลามทั่วใบหน้า
เพราะเป็นมนุษย์ที่อยู่ในโลกแห่งความเป็นจริง
ลู่หานจึงไม่สามารถอ้อนวอนต่อพระเจ้า หรือดีดพิมพ์เรื่องราวให้เป็นไปอย่างใจนึก ร่างน้อยน้อมรับชะตากรรมและสุดท้ายก็สลบไปกลางคันเช่นทุกคืน
ความเหนื่อยและความอ่อนล้าฉุดดังรั้งให้ลู่หานจมลงสู่ความมืดที่ว่างเปล่า
...มันทำให้เขาได้ย้อนกลับไปในวันวาน ไปยังความทรงจำในอดีต
เมื่อครั้งพวกเขาเพิ่งพบกัน
อย่าลืมกลับไปเม้นท์นะจ๊ะ คลิ๊ก