Story :: Secret from the ‘Heart’
Title :: แค้นฝังรัก
Paring :: TaoHo
Author :: Hina_Sakura
Rate :: PG-NC
~*~*~*~*~*~*~*~*~
“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า!!”
นาทีนี้คงไม่ต้องทำตัวเป็นคนดีหรือพระเอกหลุดมาจากนิยายเล่มไหนแล้ว
จุนมยอนดิ้นหนักกว่าเดิม แต่แล้วก็ถูกปลายนิ้วแข็งๆ ของอีกฝ่ายกดจิกแรงลงมา
ส่งผลต่อร่างกายให้เหมือนเกิดกระแสไฟฟ้าย้อนกลับ ตัวของจุนมยอนชาไปชั่วขณะ
เท่านั้นไม่พอ คนคุมเกมส์ด้านบนยังจับปลายคาง บีบสันกรามให้เปิดออก
กรอกยาที่เป็นน้ำไร้รสไร้กลิ่นเข้าไปในโพรงปากสีสดนั่นจนหมดหลอดในคราวเดียว
“แค่กๆ ...นะ-นายเอาอะไรให้ฉันกิน!?”
สถานการณ์แบบนี้เขาไม่เชื่อเด็ดขาดว่ามันคือน้ำเปล่า
ตัวจุนมยอนยังไม่ถูกปล่อยเป็นอิสระ
และไม่นานคำตอบของทุกอย่างก็ปรากฏโดยส่งผลโดยตรงกับร่างกายของจุนมยอน
เรี่ยวแรงที่เคยมีหายไปหมด แม้แต่กล้ามเนื้อก็ไม่มีความเกร็ง
อ่อนเปลี้ยไม่ทั้งตัวเหมือนผักที่ถูกต้มจนเปื่อย
“ยาที่จะทำให้แกว่านอนสอนง่าย”
เมื่อเห็นยาเริ่มออกฤทธิ์ จื่อเทาก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งสายรัดน่ารำคาญพวกนั้นอีก
เขายกตัวขึ้นเล็กน้อย ให้มีพื้นที่พอพลิกร่างของอีกฝ่ายให้หันมาคุยกันได้สะดวก
จุนมยอนมองคนที่คร่อมตัวเองไม่ชัด
สายตาของเขามันพร่าเบลอหนัก สมองก็ขาวโพลน ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด
และมันคล้ายกับกลายเป็นหุ่นเชิดในการควบคุม ถามอะไรมาก็ต้องตอบไปตามนั้น
...หากว่าเขามีข้อมูลจริงที่อีกฝ่ายต้องการล่ะก็นะ
“บอกมาซะ ว่าไอ้คริสมันคิดจะทำอะไรกันแน่?
ไม่กี่นาทีฉันได้รับสายตรงจากลูกน้อง มันซุ่มเล่นงานการส่งของของฉันอีกแล้ว
บอกมาว่าทำไม!?”
กระชากเสียงอย่างคนใจร้อนที่อยู่ไม่สุข ความโกรธมันมีมากเมื่อต้องสูญเสียความไว้ใจของลูกค้าไปถึงสองครั้งในเวลาติดๆ
กัน แถมราคาของรวมค่าเสียหลายก็มียอดถึงหลักล้าน ไม่หงุดหงิดกันไปข้างก็ควรไปบวชซะ!
“ฉัน...ไม่รู้”
“ยามันคงอ่อนไปใช่ไหม? แกถึงยังดื้อดึงแบบนี้?”
เมื่อระเบิดโทสะไปบ้างแล้ว ก็มีพื้นที่ว่างพอให้ใจได้สงบลงบ้าง
แต่จื่อเทาก็ไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่ ยาตัวนี้เขาใช้รีดคำพูดของเหยื่อมานักต่อนัก
มันได้ผลและไม่มีใครที่จะหลุดรอดไปจากอำนาจของมัน
หรือไอ้คริสจะฝึกให้เด็กมันมีภูมิคุ้มกันตัวยาพวกนี้?
“อึก...ฉันไม่รู้...ไม่รู้”
ดวงตาคมหรี่มองอย่างขัดใจ ปากแข็งจริงอะไรจริง
คงรักกันมากห่วงกันมากถึงได้ไม่ยอมปริปากบอกออกมาสักที
...รู้สึกหมั่นไส้มันขึ้นมาตะหงิดๆ
“ดี...ปากแข็งให้ได้ตลอดล่ะ”
จากหน้านิ่งก็เปลี่ยนเป็นยิ้มเหี้ยมขึ้นมา ก้านนิ้วแข็งๆ ขยับสอดเข้าไปใต้เสื้อตัวบาง
สัมผัสได้ผิวเนื้อและขนอ่อนที่ตอบสนองด้วยความไม่คุ้นชิน
“จะ...จะทำ...อะไร” ถึงจะสมองเบลอตาพร่าแค่ไหน
แต่เพราะประสาทสัมผัสอื่นยังเปิดอยู่เขาจึงรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างรบกวนอยู่ที่ท้อง
“ก็จะทำให้แก...คายทุกอย่างออกมาให้หมดไง”
จุนมยอนกลื่นน้ำลายที่เหนี่ยวหนืด
เขารู้ว่าตัวเองกำลังหายใจหนัก ทว่าเป็นจังหวะที่เชื่องช้า
ขยับร่างกายไม่ได้ดั่งใจ
ก่อนที่จะรับรู้ในเวลาต่อมาเมื่อรู้สึกเย็นไปทั่วเนื้อส่วนบน
เสื้อคงถูกถอดออกไปแล้ว
จื่อเทาไม่เคยนึกหลงใหลได้ปลื้มในเรื่องของคู่นอนนัก
เพราะเขาเห็นพ้องว่าสมัยนี้การมีเพศสัมพันธ์เป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นจากฮอร์โมนมนุษย์ปกติที่ต้องการปลดปล่อยบ้างในบางเวลา
และสำหรับตัวเขาที่เชื่อแบบนั้นมาตลอด ไม่เคยมองหน้าค่าตาของคู่นอนนัก
เสร็จธุระก็จบกันไป ได้เงินก็ถือว่าดีลตามสิ่งที่แต่ละฝ่ายต้องการ
แต่นี่...กับผู้ชายคนนี้ จื่อเทากลับเลือกจะมองเจ้าของผิวขาวชัดๆ
แม้จะมีแค่แสงจากตะเกียง แต่เขาก็เห็นว่ามันขาวและน่าสัมผัสขนาดไหน
มันดูนุ่มนิ่มเหมือนขนมที่ชวนให้ฝังเขี้ยวลงไป
สร้างรอยความเป็นเจ้าของเอาไว้ให้ทั่ว
ความหงุดหงิดตีขึ้นอีกระลอก
ความอิจฉาที่เจ้าตัวไม่อยากยอมรับนักว่าคู่อริที่ตั้งตัวมีเรื่องกับตนอยู่นั้นมีของดีขนาดนี้โดยที่เขาไม่เคยได้พานพบมาก่อน
“จะยอมบอกหรือ...ยอมให้ร่างกายนี้มีผัวเพิ่มดีล่ะ?”
ดูจากความรั้นที่ปกป้องกันมาตลอดแล้วก็เชื่อได้ว่าคงรักกันมากจริงๆ
ดังนั้นมันถึงเป็นจุดอ่อนได้ง่ายยังไงล่ะ
นี่ล่ะคือสิ่งที่ไม่ควรปล่อยให้ตัวเองมีช่องว่างให้ศัตรูเข้าถึงง่าย
“ไม่...ไม่” พูดไปก็เท่านั้น
เสียงอ่อนแรงของจุนมยอนไม่ได้เข้าหูของจื่อเทานัก
แค่ได้ยินคำว่าไม่ก็เหมือนเป็นตัวกระตุ้นให้ทุกสิ่งที่ไม่ควรเกิดได้เกิดขึ้น
เจ้าของใบหน้าดุดันก้มลงประชิดผิวเนื้อของอีกฝ่าย
ไล่ตั้งแต่ซอกคอลงมาถึงหน้าท้องน้อย ให้ปลายจมูกแตะผ่านแผ่วเบาสร้างความรู้สึกสยิวให้เจ้าของร่าง
คราวนี้เป็นจื่อเทาที่กลืนน้ำลายตัวเอง
มันรู้สึกแห้งผากเมื่อฮอร์โมนในร่างกายของเขาดันมีปฏิกิริยาตอบสนองโดยไม่ต้องพึ่งยาสำรองอีกตัวที่เตรียมเผื่อไว้ใช้
กางเกงพร้อมชั้นในถูกถอดออกพร้อมกัน
จุนมยอนไม่เหลืออะไรปกปิดร่างอีกแล้ว
แต่เพราะฤทธิ์ยาที่ยังคงอยู่จึงทำให้เขาไม่ทันรับรู้
“อ้าขาออกซะ”
สมองที่รับคำสั่งมาส่งกระแสไฟฟ้าให้กล้ามเนื้อขาขยับออกตามนั้น
จุนมยอนพยายามจับภาพแต่ไม่สำเร็จ ดวงตาของเขาโคลงไปมาไม่อยู่นิ่ง
พร่าเบลอคล้ายคนเมายา สิ่งที่เห็นคือเงาตะคุ่มของคนที่คร่อมตัวเองถอยลงไปจากบนร่าง
และหยุดที่ช่องว่างระหว่างขา
ปลายลิ้นแลบแตะขอบปากออกมาด้านนอก
จื่อเทารู้สึกว่ามันแห้งผากแปลกๆ ไหนจะเจ้าน้องชายเขาที่มันตื่นตัวขึ้นมาจนรู้สึกว่ากางเกงที่สวมอยู่มันรัดรึงไปหมด
ตัวเขาที่ผ่านการร่วมรักมาทั้งชายและหญิงรู้ว่าอาการแบบนี้มันคืออะไร
และตัวเขาที่ไม่เคยทำให้ใครก่อนก็ต้องชั่งใจหนัก
“อือ...คริส” เสียงครางผะแผ่วนั่นเป็นสิ่งที่ตัดเหตุผลทั้งมวลในสมองของจื่อเทาออกไปภายในพริบตาเดียว
ชายหนุ่มเดาะลิ้นอย่างขัดใจ
คว้ายาสำรองที่ว่ามากรอกปากของจุนมยอนอีกรอบ
“ถ้าจะครางหากันขนาดนี้ ฉันก็จะสนองให้...ถ้าแกยอมทำตัวดีคายทุกอย่างออกมา”
ริมฝีปากสีสดดื่มกินยาเหลวได้ไม่ค่อยดีนัก
มีบางส่วนไหลย้อนออกมาเพราะกลืนไม่ทันจนจื่อเทาต้องปาดมันกลับไปให้
“กินเข้าไป”
ตุ๊กตาแสนสวยตอนนี้ทำตามอย่างว่างง่าย
ริมฝีปากดูดเลียก้านนิ้วที่ชุ่มไปด้วยยาจนเกลี้ยง กลืนลงคออย่างเต็มใจด้วยคำสั่ง
และคราวนี้ไม่เพียงสมองขาวตาพร่าอีกแล้ว
อุณหภูมิในร่างกายร้อนสูงขึ้นอีกราวสององศาได้ ราวกับคนจับไข้
ปลายนิ้วขยับไม่อยู่สุข ร่างกายที่แสนซื่อสัตย์ ฮอร์โมนหลั่งออกมาอย่างรวดเร็ว
กระตุ้นให้กล้ามเนื้อบีบตัวและขยายตัว
ส่วนกลางลำตัวนั้นขยายออกเปลี่ยนเป็นสีแดงปลั่งดูคล้ายสีสตรอเบอรี่ที่ดูหวานฉ่ำ
“อะ...อา-อึดอัด” ไม่มีสติแต่สมองกับร่างกายยังตอบสนอง
คนถูกมอมยาถึงสองตัวเพ้อออกมาตามแรงกระตุ้นที่สร้างความไม่สบายตัวแก่ตนเอง
“อยากให้ช่วยไหม?”
ลูบหัวลูบหน้าราวกับเอ็นดูเด็กน้อยที่กำลังทรมานเพราะฤทธิ์ยา
ปลายนิ้วโป้งแตะลงเบาบนกลีบปาก ได้รับการตอบสนองกลับมาดีเมื่อฟันขาวขบลงบนริมฝีปากของตนเอง
บ่งบอกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังกระสันขนาดไหน
ไม่มีเสียงตอบแต่ส่วนปลายน่ารักนั่นที่กระตุกไปมาก็เป็นคำตอบแทนทุกอย่าง
และจื่อเทาก็ใจดียอมใช้มือไปเล่นด้วย ร่างกายขาวกระตุก แผ่นหลังแอ่นขึ้นเล็กน้อย
กล้ามเนื้อขาเกิดภาวะเกร็งชั่วครู่
“ว่าไง อยากให้ช่วยไหม?” ไม่พูดเปล่า
ขยับมือเชื่องช้าเป็นการกลั่นแกล้ง กระตุ้นเร้าให้รู้สึกหนักยิ่งกว่าเดิม
สร้างความปั่นป่วนเป็นทบเท่า มองริมฝีปากที่งับและอ้าออกสลับกันอย่างนึกพอใจ
“ชะ-ช่วย”
“งั้นก็คายความลับออกมา บอกมาว่าคริสมีแผนอะไร?”
“ม...ไม่...ไม่”
“ไม่? ...งั้นแบบนี้ล่ะ?”
“อั๊ก!! –หะ!”
จุนมยอนอ้าปากค้าง
เมื่อจื่อเทาละมือไปจากส่วนกลาง เหมือนจะทรมานที่ถูกปล่อยให้ค้างอยู่ในห้วงอารมณ์
แต่แล้วสะโพกขาวก็ถูกยกขึ้นสูงในระดับที่อีกฝ่ายเห็นว่าพอดี
จากนั้นบางอย่างที่แข็งขืนก็เสือกกายเข้ามาในช่องทางฉ่ำสารคัดหลั่งภายในคราวเดียว!
ความจุกจากการสอดใส่ที่ไม่ได้เล้าโลมหรือเบิกทางมันสร้างความทรมานยิ่งกว่า
และซานตานร้ายที่กระทำเช่นนั้นได้ลงคอก็เริ่มสอบเอวเข้า-ออกไม่ยั้งแรง
จุนมยอนไม่มีเสียงร้อง เพราะไม่มีแรงที่จะร้อง น้ำตาไหลตามระบบในร่างกาย
และเรี่ยวแรงทั้งหมดก็เสียไปกับการอ้าหอบอากาศหายใจตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอดของมนุษย์
“หึ รู้สึกดีใช่ไหม?”
“อือ....อึ...ดี”
“แต่ฉันคงยอมให้แกไปมากกว่านี้ไม่ได้”
น้ำเสียงกดต่ำน่ากลัวนั่นมาพร้อมกับมือหยาบที่กุมแกนกายแดงปลั่งซึ่งสัมผัสได้ถึงเนื้อเยื่อที่กระตุกตามแรงบีบรัดภายใน
ไม่ยอมให้อีกฝ่ายสำเร็จความใคร่อยากได้ง่ายๆ
“ไม่...ไม่” เบาจนแทบจะกลายเป็นการขยับปากเฉยๆ
จุนมยอนอยากปลดปล่อยเต็มที
เขาทรมานมากพอแล้วกับความร้อนที่ทำให้เขาเบลอไปหมดทั้งตาทั้งสมอง
แต่เจ้าท่อนเอ็นร้ายดุดันที่เข้าแทรกมาในร่างกายกลับไม่ยอมเลิกราง่ายๆ
มันขยับเสียดสี สู้แรงตอดภายในช่องทางอย่างไม่นึกยอมแพ้
“บอกมา”
จื่อเทาล่ะอยากจะจับอีกฝ่ายกระแทกให้หนำใจกว่านี้
แต่เขาก็มีสติพอที่จะไม่ปล่อยให้ความต้องการมาเหนือการทำงาน เขาต้องรู้ให้ได้!
“หะ...อะ...ไม่...รู้” ไม่มีแรงเหลือ
หมดสิ้นทุกอย่างที่จะต่อกรแล้ว แต่คนด้านบนกลับไม่ยอมหยุด
ยังขยับเนื้อร้อนกระตุ้นเส้นประสาทให้ไหลย้อนกลับไปมาในร่างขาวจนอยากจะตายไปเสียให้พ้นๆ
“งั้นก็อยู่กันแบบนี้ไปทั้งคืนเลยเป็นไง?”
ถ้าคิดท้าความอดทนก็อาจมีเปอร์เซนต์ที่จื่อเทาเองจะเป็นฝ่ายยอมแพ้ก่อน
แต่ระหว่างคนที่โดนยาและยังถูกกระตุ้นขนาดนี้ก็ไม่แน่
“ไม่...อย่า” จุนมยอนพยายามจะส่ายหน้า
แต่ร่างกายกลับตอบสนองต่อคำสั่งตามฤทธิ์ยา สะโพกขาวแอ่นขึ้นเข้าหาท่อนเนื้อร้าย
เรียวขาเองก็เกาะเกี่ยวข้างเอวของอีกฝ่ายไว้ราวกับหวงแหนในสัมผัสนั้น
“ชิ...ทั้งที่เสียตัวขนาดนี้แล้ว
ไอ้คริสคงมีดีมากเลยสินะ แกถึงได้รักมันขนาดนี้”
“...ไม่”
“หึ งั้นฉันจะทำให้มันได้เจ็บปวด
รักกันขนาดนี้มันคงเสียใจน่าดูถ้ารู้ว่าเมียมันใช้ร่างกายร่วมกับผัวอื่น!”
“ฮ๊า!!”
ช่วงลมหายใจสะดุด ร่างขาวกระตุกเกร็ง
ปล่อยน้ำขนสีขาวออกมาเลอะเทอะไปหมดเมื่อถูกปล่อยเป็นอิสระ พร้อมๆ
กับการที่ถูกริมฝีปากหนาโฉบลงมาขบกัดสร้างรอยบนร่างกายไม่เว้นที่ว่าง
ทั้งรอยจูบรอยฟัน แม้แต่ยอดอกก็ถูกกัดเล่นจนบวมแดงตึงแน่นไปหมด
เอวสอบขยับอย่างร้ายกาจ
รุนแรงขนแผ่นหลังขาวครูกับพื้นเรือจนได้แผลซิบ
ทั้งความเจ็บความเสียวซ่านแล่นตีกันไปมาจนเวียนหัว มากเกินจนอยากขอให้ไว้ชีวิต
แต่ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา
จุนมยอนได้แต่นอนรองรับทุกอย่างที่โมเข้ามาอย่างไม่สิ้นสุด
“อา...ไอ้คริสมีของดีแบบนี้มันต้องแบ่งกันสิ”
จื่อเทาครางในลำคอเมื่อผนังนุ่มอุ่นตอดรัดท่อนเนื้อของเขาอย่างดี
มันทั้งตอดรัดและดึงดัน เหมือนจะกลืนกินเอ็นท่อนนี้เข้าไปให้ได้
“อะ-อา...อ๊ะ”
“อืมมห์ ฉันจะทำให้แกลืมมันไปซะ
เก็บความทรงจำคืนนี้ไว้ให้ดีล่ะ”
“อ๊ะ! อ๊ะ!”
ร่างขาวถูกจับให้พลิกตัวทั้งที่ร่างกายยังเชื่อมประสานกันอยู่
เข่าทั้งสองถูกตั้งให้ชันพอความสูงช่วงเอวของจื่อเทา ส่วนตัวนั้นฟุบแอ่นไปตามแรงโน้มถ่วง
ใบหน้าครูดไปมากับพื้นเมื่อการขยับที่รุนแรงนั่นส่งผลให้ร่างทั้งร่างสั่นไหว
ถ้าไม่ได้มือหยาบคู่นั้นจับล็อคเอวไว้ ร่างขาวคงไถลตัวออกไปหน้าหน้าแน่
กลีบเนื้อปากทางแดงก่ำ บางจุดฉีกขาดเพราะแรงเสียดสีที่มากเกินเนื้อเยื่อที่ไม่ถูกปรับให้คุ้นชินจะรับไหว
หยดเลือดเปื้อนท่อนเนื้อร้ายผสมสารคัดหลั่ง
ผลุบเข้าออกช่องทางแสนน่ารักจนใครที่ได้เห็นก็คงของขึ้นแน่กับภาพสุดสยิว
เพราะผิวขาวๆ ที่ขึ้นสีแดงน่ากัดจากการฟาดมือใส่ของจื่อเทาก็ยิ่งกระตุ้นเร้า
มันส่งผลทั้งแรงตอดที่มากขึ้นและฮอร์โมนที่หลั่งรุนแรง
ไม่เคยมีเซกส์กับใครแล้วรู้สึกดีเท่านี้
มันดีแปลกๆ จื่อเทาอยากจะจับอีกฝ่ายเคี้ยวเข้าปากด้วยซ้ำ เขาทั้งสร้างรอย
ฝังคมเขี้ยว แม้กระทั่งโลมเลียผิวขาวน่ากินนั่นจนแดงเป็นจ้ำไปทั้งตัว
แรงบีบขาอ่อนด้านในกระตุ้นเร้ารุนแรงต่อจุดไวสัมผัส
ทำให้แก่นกายขาวกระตุกพ่นน้ำคาวออกมาอีกหลายๆ รอบ จื่อเทาคิดว่าคงเป็นเพราะฤทธิ์ยา
แต่เปล่าเลยมันเป็นสิ่งที่ปกติสำหรับคนที่ไม่เคยผ่านเรื่องบนเตียง
“อ่า...อึก!” แก่นกายเครียดเข้ากระแทกสุดความยาว ฝังลึกให้กายเล็ก
ปลดปล่อยความต้องการร้อนระอุเข้าไปภายใน ...แต่เขายังไม่ดึงมันออก
ร่างกายของจุนมยอนยังไม่หายร้อน
และจื่อเทาเองก็ยังไม่หายคอแห้ง ชายหนุ่มจับร่างขาวพลิกกลับมา
คราวนี้จับให้นั่งทับที่อยู่หน้าขา ของเหลวสีขาวขุ่นไหลเปื้อนตามเรียวขา
อาบเคลือบท่อนเอ็นร้อนที่ไม่ยอมยุบตัวลงดูมันวาว
จื่อเทาจับอีกฝ่ายเข้ามาบดจูบ
เป็นฝ่ายไล่ต้อนกวาดทุกความหวานจากภายในโพรงปากเล็กนั่น
และกลืนกินยาที่อาจหลงเหลืออยู่บ้างในนั้นมาด้วย
“ขย่มซะ” สั่งได้ดั่งใจนึก
ร่างขาวขยับบนร่างของผู้เป็นนายในตอนนี้ แต่เพราะแรงที่ถูกฤทธิ์ยากลบเลยทำให้ไม่ถึงใจคนรอ
กลายเป็นกระแทกสวนขึ้นไปเองจนร่างน้อยหัวสั่นหัวคลอน
จนล้มซวนซบลงมาทับกันก็ยังไม่หยุด
ครั้งแรกในชีวิตที่จื่อเทาได้ร่วมรักกับใครอื่นเกินหนึ่งรอบภายในคืนเดียว
ขนาดสการ์เล็ตแค่ครึ่งชั่วโมงเขาก็อยากจะลาไปล้างตัวแล้ว
แต่กับจุนมยอนคนนี้เขาอยากกินไปเรื่อยๆ กินจนกว่าจะไม่เหลือที่ให้กินอีก ให้ร่างกายนี้เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว
กายขาวกระตุกปล่อยน้ำคาวจนเปื้อนเสื้อผ้าของจื่อเทา
เจ้าของชุดพวกนั้นก็ยินยอมที่จะถอดออก เรื่องงานเรื่องเงินลืมหมดสิ้นทุกอย่าง
ตอนนี้จื่อเทาคิดเพียงว่าจะตักตวงผลประโยชน์ทางร่างกายนี้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ในเมื่อไม่ยอมคายความลับออกมา คืนนี้แกถูกฉันรีดพิษจนหมดตัวแน่!!”
“อ๊า!!”
กลับไปเม้นต์นะจ๊ะ คลิ๊ก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น